Firwat gi Kanner gäre gekëddelt, Erwuessener awer net?

Och Déiere si këddelech

Mir Mënsche sinn awer net déi eenzeg Liewewiesen, déi këddeleg sinn. Knismesis zum Beispill, dat duusst kribbelegt Gefill, dat winzeg Insektebeen oder Grashällem un eisen Hänn hannerloossen, ass och bei den Déiere wäit verbreet. Fuerscher huelen un datt den Zweck dovun ass lästeg Plogeeschter séier kënnen ze bemierken an déi dann op hier Plaz kënnen ze verweisen. Bei engem vun de geféierlechste Raiber aus dem Mier rifft et allerdéngs eng ganz aner Reaktioun erbäi. De Peter Benchley, Auteur vum Roman „Der weiße Hai“ a spéidere Kämpfer fir d’Erhale vun de Mieren, huet vun engem hypnoteschen Zoustand bericht, an deen ee grousse Wäisse beim luese Kraule vun enger iwweraus empfindlecher Plaz un senger Schnauz, gefall ass.

E bëssen anescht gesäit d’Saach bei der Gargalesis aus. Dat deftegt „Duerchkëddelen“ un empfindleche Plazen um Kierper schreiwe Fuerscher laang Zäit de Primaten zou – also dem Mënsch a senger afeger Verwandschaft. Ma mëttlerweil ginn et awer ëmmer méi Unzeechen, datt och Déieren op Këddelattacke mat Laachausbréch reagéieren. Raten zum Beispill. Déi hunn duerch d’Stimuléiere vun de Fuerscher ee ganz eegent, héichfrequent Laachen erklénge gelooss. Bei änleche Versich sollen si souguer méi optimistesch gi sinn – d’Raten, net d’Fuerscher. An och d’Bild vum Drammann soll sech duerch d‘Këddelen an der Jugend präge loossen. Jiddefalls emol bei Rateweibecher. Si hunn hier deeglech Këddelattacken nämlech mat Hëllef vu parfüméierten Händsche kritt. Den Doft war entweeder Zitroun oder Mandel. Nodeems d’Probandinnen hier Geschlechtsräif erreecht haten, hunn si sech méi zu de männleche Raten higezu gefillt, déi wéi d’Händsche gericht hunn. Bei erwuessene weibleche Raten, déi am Jugendalter net gekëddelt gi sinn, hunn d’Fuerscher genee de Géigendeel beobacht. Këddelen am Alter baut hinnen eng Antipathie fir de jeeweilege Geroch op.

Këddele kann een net eleng…

Och bei der Fro, firwat mir eis net an der Reegel selwer këddele kënnen, musse mir tëscht Knismesis an Gargalesis ënnerscheeden. Een deen eng Fieder oder déi metalle Kralle vun engem Kappmassagegerät ganz duuss iwwer säi Kapp beweegt, kritt dat Gefill tëscht Wuelbefannen an Abscheilechkeet zwar schonn ze spieren – Héngerhaut inklusiv. Ma sech selwer mat de Fangerspëtzen ënnert de Féiss oder ënnert den Äerm ze këddelen, klappt awer net sou richteg. Et weess ee jo, wat kënnt – dat wär eng logesch Erklärung. D’Gehier gëtt eng „Entwarnung“, nach éier et zum Këddele kënnt, datt déi Hänn jo nëmmen seng eegen Hänn sinn, vun deenen also keng Gefor ausgeet. Mir sinn nämlech këddeleg, fir eis selwer ze schützen. Et funktionéiert awer och wëssenschaftlech: Am Gehier vu Raten hu Fuerscher Zellen entdeckt, déi fir d’Këddele besonnesch empfänglech sinn. Se ginn awer stomm geschalt, soubal d’Këddele vun engem eegene Kierperdeel ausgeet. Dës Nerven ënnerscheeden sech iwwregens vun deenen, déi fir déi duuss Knismesis zoustänneg sinn. Ma och bei der Gargalesis schéngt et Ausnamen ze ginn. Sou hu Wëssenschaftler an engem Experiment festgestallt, datt verschidde Schizophrenie-Patienten et tatsächlech fäerdeg bruecht hunn, sech selwer ze këddelen.