Firwat ginn et wäiss a brong Héngereeër?

Wann et ëm Faarf a Muster vun hiren Eeër geet, hunn d'Vigel am Laf vun der Evolutioun eng magistral Kollektioun erschaf (cf. Infobox "Dofir si verschidde Vugeleeër vun Natur aus faarweg"). Dobäi gëtt et een ënnert hinnen, deen se all imitéiere kann: de Guckuck. De Vugel, deen ongeféier esou grouss ass wéi eng Dauf, huet nämlech d'Kannererzéiung outgesourct. Hie leet säin Ee an d'Nascht vun anere Vigel an iwwerléisst hinnen d'Bréien an d'Grousszéie vu senge Klengen. Dat nennt sech "Brutparasitismus" a geet fir den Nowuess vun de Fleegeeltere schlecht aus. De frëschgeschlëpfte Guckucksklenge weess nämlech, dass en déi ganz Opmierksamkeet vu sengen Ernärer brauch a schmäisst seng Stéifgeschwëster relativ séier aus dem Nascht.

Dofir kann een et dem Routschwanz, dem Gielemännchen, dem Maiskinnek a wéi se nach all heeschen net iwwel huelen, dass se e Guckucksee aus hirem Doheem erausgeheien, soubal se eent entdecken. De Guckuck muss deem virbeugen, dofir gläicht säin Ee deem vun den zukünftege Fleegeeltere wéi eng Drëps där anerer. Hie benotzt souguer déi selwecht Faarfstoffer. Wëssenschaftler no läit den Trick an der Spezialiséierung: Guckucksweibercher sichen sech nämlech d'Vugelaart aus, vun där si selwer deemools groussgezu gi sinn. Dës Prägung betrëfft dobäi nëmmen d'Weibercher a gëtt also vun der Mamm un d'Duechter weiderginn. De Rescht mécht d'Evolutioun. Weibercher, déi déi friem Eeër besonnesch gutt imitéiere kënnen, erhéijen esou d'Iwwerliewenschancë vun hirem Nowuess a kënnen domat hire genetesche Patrimoine effektiv weiderginn.

Eeërschuelen hunn eng wichteg Aufgab. Se sollen hire wäertvollen Inhalt schützen, bis dat klengt Liewewiesen aus dem Ee schlëpft. Se bestinn dofir normalerweis aus robustem Kallek an deen ass zunächst emol wäiss. Verschidde Vigel beloossen et och dobäi; zum Beispill vill Dauwenaarten, déi hiren Nowuess an Hielen ausbréien oder verschidden Eilen, déi huel Beem als Kannerzëmmer benotzen. Faarwe géifen dann am Däischteren onsiichtbar bleiwen. Wäiss huet och e grousse Virdeel a waarme Géigenden. Et reflektéiert méi Sonneliicht an d'Eeër iwwerhëtzen dann net esou. Fir Vigel aus kale Géigenden ass dat heiansdo en Nodeel. Dofir hu sech Verschiddener am Laf vun der Evolutioun eng donkel Schuel fir d'Kannerzëmmer zougeluecht.

An deem, deen no um Buedem bréit, kënnt Faarf um Kallek wéi geruff. Wéinst Sprinselen a Flecken an äerdegen Téin entginn esou munnech Eeër hongerege Raiber nämlech. Et geet och faarweg. Ënnert den Eeër vu verschiddenen Aarte vu südamerikanesche Stäisshénger ginn et bal all d'Faarwen aus dem Reebou. Se blénken net nëmme schéi blo oder gréng, mee och mof, giel oder purpurrout. Firwat? Doriwwer rätselt d'Wëssenschaft haut nach. Eng méiglech Erklärung: Opfälleg Faarwe solle Raiber villäicht warnen, dass den Inhalt hinne schlecht bekomme kéint.

Speziell Pigmenter, déi d'Vigel an der Schuel usammelen, si fir d'Faarf verantwortlech. E Pigment heescht z. B. Biliverdin. Fräi iwwersat heescht dat "Galgréng" an ass en Ofbauprodukt vum Bluttfaarfstoff Hämoglobin. Et gëtt an der Gal gebilt a liwwert de Gréngundeel fir d'Eeërschuelen. D'Hämoglobin selwer, méi genee gesot seng Virleefersubstanz Protoporphyrin, gëtt de rouden Undeel. Déi verschidde Verfierwunge kommen engersäits duerch déi ënnerschiddlech Mëschungsverhältnisser vun de Faarfpigmenter zustan. Anerersäits hänkt et awer och dovun of, wéi vill dovun an deene verschiddene Schichte vun der Eeërschuel ugesammelt gëtt. An déi Musteren, déi verschidde Vigeleeër dekoréieren? Flecken oder Sträifen entstinn, wann d'Ee sech beim Fierwungsprozess lues weiderbeweegt. Fir Pinktelcher verharrt et par contre wärend der Pigmentéierung.