Beaflosst de Mound eise Schlof?

Deen immens helle Fleck, deen an der Nuecht um Himmel steet, ass schonn eppes Besonnesches. Well vun de banneschte Planéiten – Merkur, Venus, Äerd, Mars – huet just eise Planéit e „Partner“, deen d’Bezeechnung „Mound“ verdéngt. (Déi zwee kleng Stäre Phobos an Deimos, déi de Mars ëmkreesen, erënneren dogéint éischter un agefaangen Asteroiden ewéi un e Mound.) Eise Mound ass am Verglach zu „sengem“ Planéit wierklech grouss: D’Luna huet bal e Véierel vun der Äerd hirem Duerchmiesser. An huet dowéinst e groussen Afloss op de Planéit, esoudass Astronomen tatsächlech dacks vum Äerd-Mound-System schwätzen. Well duerch hire gemeinsamen Danz deen ee ronderëm deen aneren a ronderëm d’Sonn ännert sech d’Wierkung vun der Schwéierkraaft periodesch. Dëst zitt d’Äerd rhythmesch auserneen an nees zesummen. Doduerch entstinn d’Gezeite mat Ebbe a Flut. Dëse Rhythmus bestëmmt d’Liewen an a bei den Ozeaner. Mee och de Stand vum Mound um Himmel huet en Afloss op eng Rei Liewewiesen. Fir munch Nuetsfalteren ass en déi kosmesch Täscheluucht, déi zu engem Rendezvous mat enger Partnerin féiert. An eng Partie Zuchvigel fléie méi oder manner héich, jee nodeem wéi eng Moundphas grad ass. Mee egal ob Insekten, Vigel oder Mënschen – ouni de Mound wiere mir vläicht guer net entstanen. Well d’Äerd dréint sech jo bekanntlech ewéi en Dillendapp ronderëm sech selwer. Heibäi bleift d’Schréi vun der Äerdachs awer net konstant ëmmer d’selwecht. Dat nennt ee Präzessioun. Wat dës Ännerung méi grouss ass, wat d’klimatesch Bedéngungen op engem Planéit méi gravéierend wiesselen. De Mound stabiliséiert d’Äerdachs, esoudass d’Ëmweltbedéngunge bei eis iwwer laang genuch Zäitraim stabel bleiwen. Fir d’Entwécklung vu Liewen, esou d’Fuerscher, kéint dëst duerchaus e wichtege Faktor gewiescht sinn.

Et soll méi haart sinn ewéi gewéinlecht Holz. Méi stabil an och méi zéi. Et soll Feier besser trotzen, sech beim Dréchne manner zesummenzéien an ënner fiichte Bedéngunge manner staark quëllen. Och Schädlinge sollen et manner futti maachen. Dat alles gëtt Moundholz zumindest nogesot. An nee, et staamt net vun eisem Äerdtrabant, mee gëtt am Aklang mat dem astrologesche Moundkalenner gehaen. An vill Clientë si bereet, fir dëst Holz quasi en Drëttel méi ze bezuelen ewéi fir normaalt Holz. Bis elo konnten dës Behaaptungen awer net mat wëssenschaftleche Methoden allgemeng a reproduzéierbar bewise ginn. Schonn eng Studie aus dem fréien 18. Joerhonnert konnt se net wierklech ënnermaueren. Am Ufank vum 20. Joerhonnert gouf a grouss ugeluechten Experimenter festgestallt: Et gëtt warscheinlech keen Zesummenhang tëschent der Haltbarkeet vum Holz a vun der Moundphas vu senger Recolte. An och d’Technesch Universitéit Dresden koum um Ufank vum neie Joerdausend zu der Conclusioun: Moundholz ass eng Marketingmasch a léisst sech wëssenschaftlech net beleeën.

Anescht ewéi d’Sonn, déi Dag fir Dag a vollem Glanz um Himmel steet, verfollegt de Mound e bestëmmte Rhythmus a gesäit ëmmer anescht aus. Perfekt, fir sech dodrun ze orientéieren a seng Zäit dono anzedeelen – hu sech wuel ganz vill vun eise Virfare geduecht. An esou sinn am Laf vun der Geschicht vill Kalennersystemer entstanen, déi sech ausschliisslech oder zumindest deelweis no dem Mound riichten. Lunarkalenneren nennt ee Kalenneren, bei deene just de Mound zielt. Se si warscheinlech déi eelste Form, fir d’Joer systematesch an Abschnitter anzedeelen. E Mount fänkt dann un, wann dat éischt Liicht vum neie Mound um Himmel opdaucht. Neiliicht nennt een dat. Zwielef Méint sinn dann e Joer. Well e Moundzyklus – astronomesch och als Lunatioun bezeechent – am Duerchschnëtt 29 Deeg, 12 Stonnen an 43 Minutte laang ass, feelen dem Moundjoer zirka eelef Deel bis d’Sonnejoer. Haut spille Moundkalennere virun allem bei reliéise Fester eng Roll. Am Islam ass de Faaschtemount Ramadan enk mat dem Moundkalenner verknëppt. D’hinduistescht Luuchtefest Diwali fënnt no dem Moundkalenner statt. A beim chineesesche Moundfest léisst schonn den Numm erkennen, dass de chineesesche Moundkalenner hei eng grouss Roll spillt.

Fir munch Kulture war de mythesche Mound weiblech. D’Gottheet, déi hie representéiert huet, hu si Nanna, Selene oder Luna genannt. Aner Kulturen dogéint hu männlech Zich gesinn an hir Moundgottheete Mani, Thot oder Tecciztecatl genannt. Mee egal ob männlech oder weiblech – veréiert gouf eisen himmlesche Komerod quasi an all Period vun der Mënschheetsgeschicht. Dacks gouf et en enken Zesummenhang tëschent dem Mound- an dem Sonnegott. An der nordescher Mythologie waren de Moundgott Mani an d’Sonnegëttin Sol Geschwëster. Bei den Azteken hunn den Tecciztecatl an den Nanahuatzin drëms gekämpft, wien d’Äerd beliichten dierft. Den Nanahuatzin huet gewonnen a gouf de Sonnegott. Fir den Tecciztecatl ass just d’Nuecht iwwereg bliwwen. Dacks goufen Himmelserscheinungen ewéi d’Moundphasen oder Däischterten a Geschichte ronderëm d’Gottheet verflecht. Esou war et beispillsweis e béisen Dämon, dee sech Nuecht fir Nuecht um alägyptesche Moundgott Thot giedlech gedoen an hie reegelrecht Stéck fir Stéck verschlongen huet. An dat huet sech all Mount op en Neits widderholl.